Het actiefilmlandschap van eind jaren tachtig en negentig was een onderscheidend tijdperk. Vóór de dominantie van onderling verbonden franchises en de verzadiging van superhelden bloeiden films als Die Hard, Terminator 2 en de originele Predator op explosief spektakel, gespierde helden en een hoog aantal lichamen. Deze films gingen niet alleen over actie; ze waren oprecht leuk en omarmden vaak hun eigen absurditeit met zelfbewuste humor en gedenkwaardige oneliners.
Die geest, die vaak verloren gaat in moderne blockbusters, is nieuw leven ingeblazen door Predator: Badlands. Regisseur Dan Trachtenberg, die de serie eerder nieuw leven inblies met Prey, blijft innoveren. Het nieuwste deel neemt een gedurfde stap: een Predator tot hoofdrolspeler maken, een radicaal vertrekpunt voor een franchise die bij mensen bekend staat als prooi.
De evolutie van het actiegenre
De verschuiving naar serieuzere, vaak zelfingenomen blockbusters heeft het actielandschap veranderd. Hoewel sommige franchises, zoals Terminator en zelfs Predator zelf (met Alien vs. Predator ), hebben geëxperimenteerd met lagere kijkcijfers voor een grotere aantrekkingskracht, is het kernelement van puur entertainment soms opgeofferd. Badlands wijst deze trend af.
De PG-13-rating van de film – een afwijking van de originele Predator’s R-rating – doet niets af aan de impact ervan. De film begrijpt dat onnodige bloedvergieten niet de bedoeling is. De openingsscène, waarin een Predator-vader zijn zoon Dek op brute wijze executeert, is schokkend genoeg om de inzet over te brengen zonder te vertrouwen op buitensporig bloedvergieten. Het geweld ontbreekt niet; het is effectief.
Een speeltuin van absurditeit
De wereld van Badlands is opzettelijk belachelijk. Genna, de ‘Death Planet’, beschikt over gewapende planten, explosieve insecten en een vrijwel onverwoestbaar monster, de Kalisk, dat verloren ledematen onmiddellijk kan regenereren. Deze overdreven instelling is geen vergissing; het is een bewuste keuze om in te spelen op de inherente bizarheid van de franchise. De originele Predator, uitgebracht net na Aliens, was al groter dan levensgroot en vermengde machismo in Schwarzenegger-stijl met sci-fi-horror.
Badlands neemt zichzelf niet al te serieus, en dat is juist zijn kracht. De opname van de Weyland-Yutani-corporatie uit het Alien -universum voelt natuurlijk aan; het is een afkorting voor bedrijfsschurkenstaten in plaats van een gedwongen cross-over. De dynamiek tussen Dek en Thia, een menselijke bondgenoot die als komische verademing dient, doet denken aan buddy-cop-combinaties zoals Mel Gibson en Danny Glover in Lethal Weapon.
Het belachelijke omarmen
De film pretendeert geen hoge kunst te zijn. In plaats daarvan levert het een vreugdevolle, dwaze ervaring op met momenten van echte creativiteit, zoals een onstoffelijk paar benen dat beter presteert dan de constructies van Wallace en Gromit. Het is een tonale verschuiving die lijkt op Thor: Ragnarok, waarbij kamp en humor worden omarmd terwijl de kernactie-elementen nog steeds in ere worden gehouden.
Uiteindelijk is Predator: Badlands niet zomaar een film; het herinnert ons eraan dat actiefilms spannend en leuk kunnen zijn. Het uitgangspunt van de franchise – een zeer geavanceerd buitenaards ras dat uitsluitend aan de jacht is gewijd – is al absurd, dus waarom zouden we er niet op ingaan? De jaren 80 en 90 begrepen dit; we omarmden de overdreven belachelijkheid van actiecinema. Er is geen reden om nu te stoppen.
Predator: Badlands is momenteel in de bioscoop. De rest van de Predator -films zijn beschikbaar op streamingplatforms zoals Hulu (VS) of Disney+ (internationaal). Als u reist, kan een VPN zoals NordVPN u helpen toegang te behouden tot uw favoriete streamingdiensten.
